Παρασκευή, 01 Δεκεμβρίου 2017,

Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ) θεσπίστηκε και τηρείται παγκόσμια από τα Ηνωμένα Έθνη το 1992 (Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ). Εορτάζεται σε όλον τον Πλανήτη προωθώντας την ενημέρωση σε θέματα αναπηρίας και την κινητοποίηση υπέρ των δικαιωμάτων αξιοπρέπειας και ευημερίας των ατόμων με αναπηρία. Επιδιώκει την αύξηση του βαθμού ένταξης των ατόμων με αναπηρία σε κάθε πτυχή της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής. Η αρχική της ονομασία ήταν «Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες». Κάθε χρόνο εστιάζει σε διαφορετικό θέμα.

Θέμα 2017: "Μετασχηματισμός προς μια βιώσιμη και ανθεκτική κοινωνία για όλους"

Κάθε χρόνο η μέρα αυτή δίνει ακόμα μια ευκαιρία στην κοινωνία να εστιάσει την προσοχή της στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία, βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα ζωής τους δημιουργώντας νέες προοπτικές για την κοινωνική  τους  ενσωμάτωση. Η Συνέλευση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, η οποία εγκρίθηκε το 2006, βασιζόμενη στις πολυάριθμες εργασίες του ΟΗΕ στον τομέα της αναπηρίας, ενέκρινε το 2006 τα δικαιώματα και την ευημερία των ατόμων με αναπηρία στην εφαρμογή της Ατζέντας για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη του 2030 και άλλων διεθνών αναπτυξιακών πλαισίων.

Σήμερα, ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι πάνω από 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, ή περίπου το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού, ζουν με κάποια μορφή αναπηρίας. Το 80% ζει σε αναπτυσσόμενες χώρες. Η αναπηρία είναι μια κατάσταση ή λειτουργία που κρίνεται ότι έχει σημαντικά μειωμένη σχέση με το συνηθισμένο πρότυπο ενός ατόμου της ομάδας του. Ο όρος χρησιμοποιείται συχνά για να αναφέρεται στην ατομική λειτουργία, συμπεριλαμβανομένης της σωματικής βλάβης, αισθητικής εξασθένησης, της νοητικής βλάβης, της διανοητικής εξασθένησης, της ψυχικής ασθένειας και διαφόρων τύπων χρόνιων παθήσεων. 

Τα άτομα με αναπηρία, έχουν γενικά, χειρότερη  ποιότητα ζωής, λιγότερες ευκαιρίες στην εκπαίδευση, χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο και υψηλότερα ποσοστά φτώχειας από ό, τι τα άτομα χωρίς αναπηρία. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην έλλειψη υπηρεσιών  και κοινωνικών  δομών που τους παρέχονται, την έλλειψη προσβασιμότητας και  σε ατομικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες  που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους. Αυτά τα εμπόδια μπορούν να λάβουν διάφορες μορφές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που σχετίζονται με το φυσικό περιβάλλον ή εκείνων που προκύπτουν από τη νομοθεσία ή την πολιτική ή από κοινωνικές συμπεριφορές ή διακρίσεις.

Τα άτομα με αναπηρίες διατρέχουν πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο βίας:

- Τα παιδιά με αναπηρίες είναι σχεδόν τέσσερις φορές πιο πιθανό να βιώσουν βία σε σχέση με τα παιδιά χωρίς αναπηρία.

- Οι ενήλικες με κάποια μορφή ή αναπηρία είναι πολύ πιο πιθανό να πέσουν θύματα βίας σε σχέση με εκείνους που δεν έχουν αναπηρία.

- Οι ενήλικες με ψυχικές διαταραχές έχουν σχεδόν τετραπλάσιο κίνδυνο να βιώσουν τη βία.

Οι παράγοντες που θέτουν τα άτομα με αναπηρίες σε υψηλότερο κίνδυνο βίας περιλαμβάνουν το στιγματισμό, τις διακρίσεις και την άγνοια σχετικά με την αναπηρία, καθώς και την έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης. Όταν τα εμπόδια στην ένταξη τους απομακρύνονται και τα άτομα με αναπηρίες έχουν την ικανότητα να συμμετέχουν πλήρως στην κοινωνική ζωή και δημιουργούνται μεγάλα οφέλη για την κοινωνία. Τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρίες είναι επομένως βλαπτικά για την κοινωνία στο σύνολό της και η προσβασιμότητα τους είναι απαραίτητη για την επίτευξη της προόδου και της ανάπτυξης για όλους.

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία (CRPD) αναγνωρίζει ότι η ύπαρξη φραγμών αποτελεί κεντρικό στοιχείο της αναπηρίας. Σύμφωνα με τη Σύμβαση, η αναπηρία είναι μια εξελισσόμενη έννοια που «προκύπτει από την αλληλεπίδραση μεταξύ ατόμων με αναπηρίες και φραγμών συμπεριφοράς και περιβάλλοντος που εμποδίζουν την πλήρη και αποτελεσματική συμμετοχή τους στην κοινωνία σε ισότιμη βάση με τους άλλους».

Η προσβασιμότητα και η συμμετοχή των ατόμων με αναπηρία στην κοινωνία είναι θεμελιώδη δικαιώματα  που αναγνωρίζεται από τη Σύμβαση για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες και δεν αποτελούν μόνο στόχους αλλά και προϋποθέσεις για την απόκτηση άλλων δικαιωμάτων. Η Σύμβαση (άρθρο 9, προσβασιμότητα) επιδιώκει να επιτρέψει στα άτομα με αναπηρίες να ζουν ανεξάρτητα και να συμμετέχουν πλήρως σε όλες τις πτυχές της ζωής και της ανάπτυξης. Καλεί τα Συμβαλλόμενα Κράτη να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα για να εξασφαλίσουν ότι τα άτομα με αναπηρία έχουν πρόσβαση σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας, σε ισότιμη βάση με τους άλλους, καθώς και να εντοπίζουν και να εξαλείφουν εμπόδια και εμπόδια στην προσβασιμότητα.

Το Επιστημονικό Τμήμα Νευρολογικής Φυσικοθεραπείας (Ε.Τ.Ν.Φ.) ως ένα τμήμα των οποίων τα μέλη εργάζονται με άτομα και οικογένειες παιδιών με αναπηρίες, γνωρίζει πολύ καλά το πως το παρόν σύστημα αποτυγχάνει να καλύψει τις ανάγκες τους. Για αυτό το λόγο καλούμε συλλόγους, οργανώσεις αλλά και την ίδια την πολιτεία να συνεργαστούμε για τον μετασχηματισμό προς μια βιώσιμη και ανθεκτική κοινωνία για όλους.

Εκ μέρους της Συντονιστικής Επιτροπής του Ε.Τ.Ν.Φ. - ΠΣΦ